|
1
ALS EERSTE: Frans en sandra gaan hun nieuwe huis betreden dus bij deze ook weer even: Succes!
We hebben de hele ochtend lekker gelezen in onze kamer. In de late middag gaan we omhoog in de Sydney tower in 40 seconden. Fantastisch uitzicht. De ondergaande zon en daarna zie je de stad langzaam de lichten aandoen en begint het avondleven op gang te komen.
In de avond gaan we uit eten bij Godivas na een tip van Marco E. dit is een tent waarbij je vegetarisch kan eten en daarna in soort van bedden languit kan liggen in een bioscoopje om een film te kijken. Super relax en prima gegeten. Kijk dat soort tips horen we nou graag!
2
We doen vandaag niks anders dan uitslapen en het resultaat produceren van waar je nu naar kijkt!
En Ina: gefeliciteerd met je verjaardag!
ALS EERSTE: Frans en sandra gaan hun nieuwe huis betreden dus bij deze ook weer even: Succes!
We hebben de hele ochtend lekker gelezen in onze kamer. In de late middag gaan we omhoog in de Sydney tower in 40 seconden. Fantastisch uitzicht. De ondergaande zon en daarna zie je de stad langzaam de lichten aandoen en begint het avondleven op gang te komen.
In de avond gaan we uit eten bij Godivas na een tip van Marco E. dit is een tent waarbij je vegetarisch kan eten en daarna in soort van bedden languit kan liggen in een bioscoopje om een film te kijken. Super relax en prima gegeten. Kijk dat soort tips horen we nou graag!
3 juli
Vandaag hebben de laatste 'boodschappen' gehaald voor onze trip naar New
Zealand. Dit hield in:
- een lonely planet New Zealand kopen;
dit bleek nog een hele klus, want de meest verkochte lp in Australie was
die van New Zealand. Dan lijkt me toch dat je als commerciele boekhandel
zijnde een redelijke voorraad van zo'n boek hebt, maar niet bleek minder
waar.
Na een lange zoektocht gelukkig toch eentje gevonden;
- overbodige bagage naar huis sturen;
overbodige bagage = lonely planet Australie, fotorolletjes, de in Alice
gekochte ring en wat flyers.
Na ons bezoekje aan 't postkantoor en terug op de kamer (Boomerang
Backpackers) bleek dat ik, heel handig, onze nieuwe lonely planet bij 't
postkantoor had laten liggen. Teruggesprint naar 't postkantoor, waar een
heel eerlijk iemand de tas met ons boek aan de balimedewerkster had gegeven.
Pfieuw! Daarna even een hostel voor in Christchurch geboekt.
's Avonds hebben we op onze kamer een film gekeken (was op tv). Die film
heeft blijkbaar geen indruk gemaakt, want ik weet echt niet meer welke film
het was of waar die over ging.
4 juli
's Ochtends in het hostel nog snel even een boek geruild, zodat ik ook in NZ
wat te lezen zou hebben. Om 10 uur moesten we uitgecheckt zijn, dus zijn we
onze tijd maar uit gaan zitten bij de pastaman. Want ja, zeg nou eerlijk, je
gaat niet voor je plezier met een backpack lopen zeulen door een stad, waar
je alles bij elkaar al ruim 2 weken bent geweest. Na koude vingers te hebben
gekregen van het tikken (en van de kou) hebben we nog even pasta (wat anders
bij 'de pastaman') gegeten, om daarna met de metro naar het vliegveld te
vertrekken. Hier waren we veel te vroeg, maar ach er is genoeg te doen en ik
had net een nieuw boekie, dus no problemo. Om 19.00 uur verruilden we de
Australische grond voor het Australische luchtruim om om 24.00 uur
(plaatselijke tijd; dat wil zeggen 10 uur tijdsverschil met Nederland en 2
uur tijdsverschil met Australie) te landen in Christchurch. Vanuit het
vliegtuig zo de shuttlebus in en binnen no time waren we in hartje centrum,
waar ons hostel zich bevond. Warners on the Square, wat een verademing.
Bij binnenkomst om ongeveer 1.00 uur 's nachts bleek er gewoon nog iemand
bij de receptie te zitten, die zei: "You must be Richard". Wat een welkom.
En dan de kamer (net gerenoveerd bleek later): een eigen douche en wc en
iedere dag schone handdoeken! En dat alles voor een prijs waar je in
Australie niet echt ver mee komt. Super dus. Een pluim voor Warners.
5 juli
Wakker worden in een koude (wat wil je ook in de winter) en erg schone stad.
Lekker douchen in onze eigen douche en vervolgens ontbijten in het cafe
beneden. Dit was iets minder.... we hadden namelijk korting met onze
hotelkamer, maar dit bleek niet te gelden voor de pot thee die we erbij
hadden besteld.... die bleek nog duurder te zijn dan 't ontbijt. Nou ja,
jammer dan.
Buitengekomen bleek er op 't plein een band aan 't spelen te zijn. Nou ja,
band, meer een zanggroep bestaande uit 2 jongens en 2 meisjes die de
kinderen vermaakten. Echt grappig hoe al die kinderen precies wisten welke
beweging bij welk liedje hoorden.
We hadden in Sydney (in april) ons vervoer door NZ al geregeld: Kiwi
Experience. Om onze plek in de bus te reserveren, moesten we bellen. Hier
kwam de eerste Kiwi ergernis om de hoek kijken. We bleken een ander nummer
te hebben dan wat op ons ticket stond. Uiteindelijk werd het opgelost, maar
ons gevoel over de Kiwi Experience had al wortel geschoten.
Om te weten te komen wat er allemaal te doen was, gingen we daarna naar
't visitor centre, waar we naar buiten kwamen met tickets voor de Gondola.
Met de bus ernaar toe en met een gondel (surprise surprise) de berg op. Hier
had je een geweldig uitzicht over Christchurch aan de ene kant en Lyttelton
Harbour aan de andere kant. We hebben een track gedaan daarboven.
6 juli
Hmm lekker douchen! Ik blijf erover doorgaan, maar 't was ook wel heerlijk!
Bij 't Art Centre was op zaterdag een markt stond in de lonely planet en
ja hoor, dat was zo. Een gezellig marktje met allerlei zelfgemaate
sieraden, speelgoed en ander spul. Lekker lopen kijken (voor de Groningers:
snuustern). Daarna nog even het Art Centre in, maar daar was eigenlijk
weinig meer te zien dan op de markt.
Ook in Christchurch bleken botanic gardens te zijn (zoals iedere zichzelf
respecterende stad in Australie). Omdat de botanic gardens in Sydney zo mooi
waren, zijn we ook eens gaan kijken in Christchurch.... hmmm, dat was een
vergissing. Waarschijnlijk als het zonnetje schijnt en er bladeren aan de
bomen zitten, is het allemaal erg mooi, maar dat was nu niet het geval.
Wij liepen met winterjas, sjaal en muts door een kaal park.
7 juli
Om 7.30 uur zou de Kiwi bus voor ons hostel staan. Meevaller: precies om
half acht kwam het gifgroene gevaarte de bocht om om vervolgens voor een
ander hostel te blijven staan. Eenmaal in de bus gingen we nog even lekker
'cruisen' door Christchurch om alle andere reizigers op te halen bij de
verschillende hostel. Christchurch verlieten we uiteindelijk pas om een uur
of negen (tja, daar sta je dan zo vroeg voor op).
De reis van vandaag zou van Christchurch naar Kaikoura gaan. We gingen eerst
nog even rustig ergens pauzeren voor de mensen die nog niet hadden ontbeten.
Weer in de bus werden we overladen met vragen van de chauffeur: hoeveel
nachten wil je in Kaikoura blijven, hoeveel nachten in de volgende plaats,
wil je met dolfijnen zwemmen of naar walvissen kijken, heb je al gezorgd
voor accommodatie in Kaikoura en de volgende plaats, heb je al iets geboekt
voor in Queenstown want daar is het erg druk.... Wij waren de greyhound
gewend. Lekker zelf alles regelen, geen gezeur. Hier willen ze blijkbaar
alles voor je regelen en wordt het zo onduidelijk dat er verscheidene mensen
gingen vragen wat nou eigenlijk de bedoeling was. Ik navragen bij de
achterbuurman, die mij vertelde hoe en wat, maar het uiteindelijk ook niet
begrepen had, waardoor ik het formulier nog eens terug moest vragen.
ERGERNIS DUS! Verder bleek ons al snel dat het bus vol
first-time-away-from-home mensen was, allemaal erg jong en nog erg
beinvloedbaar door de van groovy-language voorziene chauffeurs. Kiwi
Experience werd dan ook al snel omgedoopt door Kids Experience. Erg wicked,
sweet, cool en groovy dus die Kiwi-chauffeurs-dudes. Sweet ass (zoete kont)!
Vooral Richard heeft zich erg vermaakt (NOT).
Goed even iets positiever. Wij hadden een keuze gemaakt voor walvis-spotten.
Hiervoor moest je melden om 13.00 uur bij het walvis centre. Voordat we in
Kaikoura aankwamen gingen we echter eerst nog even kijken bij de Fur Seals
kolonie van Kaikoura. Een apart gezicht om die zeehonden gewoon in het wild
langs de weg te zien liggen, klaar om weer in de zee te plonsen.
Het wailwatching was iets vertraagd, maar daardoor konden wij natuurlijk
lekker in het wicked tempo van de Kiwi Experience blijven (niet veruit te
branden!). In de tussentijd nog even bij het strand gekeken. Dit strand
bestond hier uit allemaal keien, wat een heel apart geluid gaf als de golven
terugrolden naar de zee.
Uiteindelijk gingen we met een busje naar de boot om te gaan wailwatching.
Erg koud, maar boven verwachting dit. Captain Jaison zorgde voor een
superervaring. Op een gegeven moment vaarden we tussen echt honderden
Dusky-dolphines. Af en toe zag je in de golven een fur seal en dan weer
enorm veel dolfijnen, spelend in de golven en met de boot meezwemmend.
Mensen die gingen dolphine-swimming hebben het vast heel mooi gehad, alleen
vraag ik me af voor hoe lang, de watertemperatuur was namelijk heel erg
laag. Ik weet dat mensen het hebben gedaan (althans zich ervoor hadden
ingeschreven op 't formulier), maar ik heb er niemand over gehoord. Naast al
deze zwemmende wezens barstte het er ook van de albatrossen.
Maar goed, nog steeds geen walvissen, terwijl Captain Jaison al een paar
keer met een hydrofoon had geluisterd. Een sperm-wail duikt iedere keer
naar een diepte van ongeveer 600 meter voor iets van 45 minuten en de
bemanningsleden van zo'n boot weten precies wanneer ze weer onder zijn
gegaan. Na een tijdje kwam het bericht door de luidspreker schreeuwen dat
Captain Jaison een walvis had gehoord (hoezo commercieel). De boot werd
verplaatst in de richting waar 't geluid vandaan was gekomen en na nog meer
wachten, kwam er een enorme walvis boven (heel ver bij ons vandaan, goed
gedaan Captain Jaison). Wij werden tot vlakbij de walvis gevaren, die daar
rustig lag te ademen, af en toe spuitend vanuit zijn luchtgat. Echt heel
apart om te zien, onwerkelijk gewoon. Zo'n enorm beest (ongeveer 20 meter
lang) zo vlakbij je te zien, rustig ademend ter voorbereiding van z'n
volgende duik. De bemanningsleden wisten precies wanneer hij weer onder zou
gaan. En dat was echt onvoorstelbaar. Eerst laat ie zich onder water zakken
om vervolgens echt te onder te duiken, waarbij een enorme staart boven water
komt. Je ziet het weleens op tv of op een poster, maar in het echt is het
gewoon onvoorstelbaar.... Echt supergaaf. Captain Jaison spotte daarna nog
walvis (way to go Captain Jaison) en het hele spectakel herhaalde zich voor
onze ogen. Als de walvis uiteindelijk onder is gegaan blijft het gedeelte
van de zee waar hij heeft gelegen een tijdje helemaal glad, de footprint van
een walvis.
8 juli
Om 9.00 uur weer vertrekken met het groene gevaarte om via Picton ergens
laat in de middag aan te komen in Nelson. In Picton kregen we na lang
wachten een andere chauffeur (ook weer erg wicked), die ons de hele
'troopers' noemde. Echt heel erg zoete kont! Door alle waarschuwingen van de
wicked chauffeur hadden wij een eigen hostel geregeld in Nelson. Nelson
Central Backpackers ook wel Boots genoemd, was oke en erg goedkoop.
Tijdens de busrit naar Nelson weer erg veel ergernis over de Kids
Experience, je stopt bij plaatsen waar niets te eten is, terwijl je de
wicked chauffeur nog gevraagd hebt.
In Nelson gingen er een paar mensen skidiving. Later bleek dit ook een erg
sterk punt van de Kids Experience te zijn, rafting, jetboating, skidiving,
bungee-jumping etc., alles kon je via hen boeken.... als je er tenminste
geld voor had! De bus zat dan ook vol engelse kids, want de currency van de
engelse pond is rock hard.
Om uit de negatieve Kiwi spiraal te komen, zijn we 's avonds eens lekker
naar de film gegaan. Minority Report (met Tom Cruise). Onverwacht een erg
goede film.
9 juli
Na heerlijk te hebben geslapen en het vooruitzicht van een Kiwivrij-dagje,
ben ik maar eens weer de was gaan doen. Leuke bezigheid. Verder hebben voor
de volgende dag een auto geregeld, zodat we nog iets van de omgeving zouden
kunnen zien, in plaats van naar bungee-jump naar ski-dive te rijden. Je
voelt het al aan ook zonder de Kiwibus in zicht, toch nog erg veel
Kiwi-irritatie.
Omdat ook in NZ dinsdag kortingdag bleek te zijn bij de bioscoop hadden
we 't plan opgevat om ook vanavond maar naar de film te gaan. Richard zou
even kaartjes gaan halen voor 'The importance of being Earnest', maar hij
bleef zo lang weg, dat ik maar eens ging kijken. Stond er echt een enorme
rij. Bleek er een computerstoring te zijn. Even later stond Richard al weer
in onze kamer met een super smile! Hij had de computerstoring verholpen en
wij hadden gratis kaartjes. Wel lachen hoor, want het enige wat hij had
gedaan was.... de computer herstarten! Ik was natuurlijk wel trots.
10 juli
Al vroeg konden we de auto ophalen. Het plan was om naar het Abel Tasman
National Park te rijden en daar eventueel een track te gaan doen. Eerst
zijn we naar een spring gereden met boulders, waar ik de naam niet meer van
weet. Ik vond het dan ook niet erg bijzonder, Richard wel. Het Abel Tasman
NP was op zich ook best mooi, maar wandelen kon je wel vergeten. Dat kost je
dagen en die hadden we niet, want we moesten de dag erna weer met de Kids
mee (dat was nog weer een heel gedoe, want nu moesten we onze geboekte
plaatsen in de bus ook nog eens een dag van tevoren bevestigen. Vind maar
eens een telefoon in een bos). Uiteindelijk konden we helemaal niet meer
verder, omdat de weg zo een uitmonding van zee inliep. Op de terugweg
moesten we natuurlijk weer door dezelfde kleine (niet echt heel ondiepe)
riviertjes, wat gelukkig allemaal goed ging. Er kwam wel allemaal stoom
onder de motorkap vandaan na deze duik, maar da's ook niet zo gek.
's Avonds vertelde de hosteleigenaar toen we hem erna vroegen dat sommige
gasten het geweldig vonden met de Kiwi Experience en andere gasten het echt
verschrikkelijk vonden. Hmmm, ik denk dat wij tot de laatste catogarie
behoorden, hahaha. Want ook vandaag kwam het natuurlijk weer ter sprake bij
ons.
11 juli
De auto weer ingeleverd en om 8.00 uur stonden we alweer te trappelen om
in het groene Kiwi gevaarte van Nelson te vertrekken naar Westport. Weer een
andere wicked chauffeur (Windy). In Richmond (na een kwartier rijden!)
maakten we onze eerste stop om.... boodschappen te doen!! Drie kwartier
later gingen we weer verder richting Nelson Lakes National Park. Daar zouden
we een wandeling gaan doen. Dit was gelukkig wel weer erg mooi. Bij Lake
Rotoiti, waar de bergen weerspiegelden in het water, hebben we even de benen
gestrekt door een compleet met mos bedekt bos.
Dat is heel raar in NZ, alles is heel groen, een rare kleur groen, een soort
elfjeslandschap.
Toen we bijna bij Westport waren, kon je jetboating (= met een super
speedboot over heel erg ondiep water scheuren). Dat hebben we dus gedaan
op de Buller River. Als je een spin ging maken, werd je gewaarschuwd door de
bestuurder en wist je dus wie er geplet zou gaan worden. Ik zat gelukkig in
het midden en kreeg slechts het gewicht van een persoon tegen me aangeramd.
Richard zat echter aan de zijkant en bij een spin linksom werd hij dus
geplet door mij en de jongen naast mij. Lekker voor je heupen, maar wel
leuk. Ik heb zelfs 'awesome' in hun gastenboek geschreven. Hmmm, besmet met
het groovy-language virus?
Het hostel was een erg lekkere kamer, waar we ons, na uit eten te zijn
geweest, lekker in hebben teruggetrokken. Veel anders zat er ook niet op,
Weston is nou niet echt een bruisende stad en het hele hostel zat vol met
Kiwi-reizigers uit de bus.
12 juli
Om 9.30 uur vertrokken we weer uit Westport op weg naar Mahinapua
(waarschijnlijk niet terug te vinden op de kaart, want ik heb geen enkel
huis zien staan, alleen het cafe-ding waar wij sliepen).
Onderweg stopten we met onze verlengde tour (= onze indruk van Kiwi
Experience) bij Cape Foulwind, waar weer allemaal zeehonden lagen.
Later op de dag gingen we eruit bij Punakaiki, ook wel pancake rocks
genoemd. Hier was ook een blowhole. Wel jammer dat je op zo'n reis zoveel
vergelijkingsmateriaal tot je beschikking krijgt, want deze blowhole was
niets vergeleken bij die langs de Great Ocean Road.
Wij hadden onderweg besloten dat we toch maar een camper gingen huren, omdat
dit blijkbaar niet echt iets voor ons was. Bij Punakaiki hebben we de daad
bij het woord gevoegd. De camper stond voor ons klaar in Queenstown op de
17e juli.
Later hoorden we dat er 's avonds een feestje zou worden georganiseerd,
waarbij de jongens zich dienden te verkleden als vrouwen. Richard zag dit
niet echt zitten. Toen er onderweg gestopt werd bij een tweedehands
kledingzaak stapte echter iedereen uit! Kudde-gedrag? Wij gingen 's avonds
even kijken. Alle meiden hadden minieme eigengemaakte kledingstukjes van
zwart landbouwplastic aan en alle jongens hadden tweedehands jurken aan.
Wel goede handel voor de Kiwibus natuurlijk: ieder buslanding koopt de
tweedehands kleding, die vervolgens achter wordt gelaten bij Lez's Pub (want
wie kan nutteloze bagage gebruiken in z'n backpack?), Lez dropt dit weer bij
de tweedehands kledingzaak voor de volgende buslading.
Aangekomen bij Mahinapua zijn we naar Lake Mahinapua gelopen. Erg mooi meer
omringt door besneeuwde bergen. Teruglopend zagen we dat de zon bijna
onderging en dus zijn we naar de zee gelopen om de zonsondergang te zien.
Spectaculair! De kleuren, zo rood en paars, echt heel mooi.
Later op de avond zijn we nog een keer naar Lake Mahinapua gelopen, omdat in
de lonely planet stond dat dit heel mooi moest zijn. Het was echt pikdonker,
geen maan.... bij het meer aangekomen, zijn we meteen rechtsomkeerd gegaan,
omdat we gewoon helemaal niets zagen. De lonely planet heeft dit
waarschijnlijk geschreven voor een nacht met manaschijn.
13 juli
Verder op weg naar Franz Josef. Onderweg hebben we goud gezocht in de
Whataroa river. En je gelooft het of niet, maar we vonden dus echt iets.
Niet veel natuurlijk, maar toch. Ik heb mijn vondsten maar gauw naar huis
gestuurd, hahaha.
Het gebied waar we doorrijden is erg mooi, veel besneeuwde bergtoppen (the
Southern Alpes) en natuurlijk enorm veel bos. Windy verteld allemaal
historische feiten, alhoewel 't is maar wat je historisch noemt. De
europesche geschiedenis in NZ is nog geen 200 jaar oud op veel plaatsen en
daar gaan de verhalen dan over. Het wordt dan ook nog eens als volgt
verteld: 'The chief-dude and his mates were kind of cruising....'. Tja het
historisch vervaagd dan toch een beetje.
Aan het einde van de dag komen we aan in Franz Josef, waar we alvast een
voorproefje krijgen door naar de Franz Josef lookout te gaan.
14 juli
Je had de keuze om te gaan glacierhiken, met een helicopter te worden
gedropt op de glacier en dan daar even te gaan lopen of te gaan skidiving
boven de glacier. Allemaal erg leuk en erg niet-in-ons-budget-passend. Wij
hadden dan ook besloten om zelf een van de vele hikes bij Franz Josef te
gaan doen.
Robert's Point Track hadden we uitgezocht. We vertrokken een beetje aan
delate kant en moesten ook de toegangsweg van 4 kilometer nog lopen, maar
dat zou geen probleem zijn....dachten we!
Goed het begon allemaal erg leuk. Het weer zat mee en de hike was bijzonder
mooi. Door het bos lopend kwamen we dan opeens uit bij een rivier, waar je
over kon via een hangbrug (swinging bridges), sommige van deze bruggen mocht
je maar met een persoon tegelijk over. Halverwege de hike voelde ik me al
haast een berggeit. De tocht leidde ons over glibberige rotsten, smalle met
mos bedekte paadjes, steil omhoog, waarna weer steil naar beneden, door
water en langs een rotswand, waarin traptreden van hout waren gespijkerd....
echt heel mooi, maar ook best wel vermoeiend. Tegen 16.00 uur besloten we
om nog even door te gaan, met in ons achterhoofd dat het wel zo donker zou
worden, helemaal daar waar wij liepen, want de zon zit zo achter de bergen.
Toen we een half uur later nog steeds de glacier niet hadden gezien, zijn
weteruggegaan in een teringtempo, echt bijna in draf, want het werd ons wel
heel erg duidelijk dat als we niet op tijd terug op de toegangsweg waren, we
in het donker over de gladde stenen de terugweg zouden moeten vinden.
We hebben nog twee keer geprobeerd om de route te verkorten. Een keer zijn
we een waterval van stenen afgeklauterd met de hoop dat we beneden langs de
rivier terug konden lopen. Niet echt handig nee, de waterval van stenen was
natuurlijk een oude gletsjer en toen het nogal uitzichtloos leek om verder
af te dalen, zijn we dat hele eind weer omhoog geklommen. Dit was er echt
eentje voor de sterke kroegverhalen, geloof me! Uiteindelijk hebben we 't
dus overleefd en we hadden zelfs geen spierpijn de volgende dag. Ervaren
hikers dat we zijn, hahaha.
Omdat we de volgende dag (mijn verjaardag) de hele dag weer in de bus zouden
zitten, kreeg ik 's avonds al het cadeau dat Richard in Nederland door Liza
had laten maken. Het was een ring die zij zelf ontworpen heeft, heel erg
mooi. En heel erg lief van Richard!
15
Esther haar verjaardag gezellig in de Kiwi-bus. Leuk dus! Not!
We rijden naar Lake Matheson waar je de fantastische reflectie van het
supergladde
water kan bekijken. Echter, er moeten dan geen eenden zwemmen.
Nog even gekeken naar Mount Cook...... Leuk maarja op je verjaardag wil
je wat meer.
In de avond geslapen in Wanaka. Een echte hotelkamer met een eigen bad en
een tv en brandschoon en heerlijke luchtjes! Tja......
In de avond uit eten geweest zoals we 'vroeger' vaak deden en dus geen
budget
gedachte erachter. Heerlijk hoor.
16 juli
Van Wanaka naar queenstown gegaan.
2 uur in puzzelworld geweest in de ochtend. Heel bizar. Overal puzzels en
binnen een kamer die schuin is gezet terwijl alles nog recht staat (wat
een uitleg) het resultaat is dat je hersenen denken dat het horizontaal
is je loopt als eendronken man door dat huis. Nog meer van dat soort
gein......
2 uur bungee jumping wezen kijken met de kiwi kids. 43 meter sprong. Wel
geinig hoe ze springen maar 2 uur is wat veel. Zelf springen is niet aan
de orde lezers! Esther heeft dat al eens gedaan en mij krijg je nog met
geen leger naar beneden.
17 juli
Vandaag vroeg opgestaan met een postief gevoel. Vogeltjes fluiten en de
zon is weer zichtbaar. De dag is gekomen om afscheid te nemen van een bus
vol met kinderen die van springkoord naar springkoord reizen. Kort
samengevat
de Kids Experience (kiwi experience). Met pijn in het hart lopen we langs
de groene lelijke bus van Kiwi experience richting onze taxi die ons zal
brengen naar onze camper. Het zal wat zijn zeg voor 45 dollar? Kan dat wel
wat zijn? In guldens is dit zon 49 piek inclusief verzekering. Tja, wat
kan je daar voor krijgen. Als je de verkoper mag geloven een camper uit
het jaar nul die vooruit kruipt als een oude oma maar van binnen wel heeft:
Een toilet, keukentje (gasbrander waarschijnlijk), 2 persoonsbed en een
magnetron en een douche. Tja, dat is meer dan we gewend waren.
De taxi rijdt ons in 1 keer naar daar waar we wezen moeten. Dat is op zich
al uniek. We komen aan bij de balie en zien daar 3 bedrijven
vertegenwoordigd:
Maui (de luxe +10), Britz (deluxe), BAckpackervans (deluxe - 100). Die van
ons komt van ... 1 keer raden? Backpackervans..... Tja, je kunt rustig
bellen
met Maui maar alle campervan bedrijven hebben hier 1 callcenter. DAt is
goed voor de monopolie positie (toch?). Tof spel trouwens monopolie.
Na het invullen van 'teken je leven weg'-formulieren worden we naar ons
voertuig gelopen. Het 'ding' zoals het werd genoemd stond al 1 uur te
brommen
in de opslagruimte om te ontdooien. Ja, het is hier erg koud. In het
bijzonder
als je je haar eraf hebt geschoren. Een eerste indruk als we de deur
uitlopen:
Een oude busvoorkant die doet denken aan een oude legetruck met direct
achter
de bestuurders kant een enorme grote rechthoekige bak die er bijna achter
geplakt lijkt te zijn. Het ziet er zeer bijzonder uit. De verkopers noemden
het ding dan ook 'old granny' en dat is dan ook de naam zoals wij hem aldoor
hebben gebruikt. We lopen granny in en zien tot onze verbazing een leuk
ingericht huisje. Houten kastjes, een toilet met douche, een keukentje een
magnetron, een koelkast, een kraan met afwasbak, een zitplek met een tafel
die kan worden omgevouwen tot een 2 persoonsbed. We krijgen er schone
handdoeken
bij en een paar enorme dekens. Als ik achter het stuur duik (richard) heb
ik voor het eerst te maken met een zitstoel die niet naar achteren kan.
' One size fits all 'stoelen zijn nu eenmaal niet voor mij gemaakt. De
uitzondering
om de regel te bevestigen. Ik start de motor en na intensief geknal en
geknor
rolt de motor. De ruitenwissers piepen al over de ruiten (aangelaten?) ,
er vliegen wat meters heen en weer enn........ ik moet schakelen met mijn
linkerhand aan een klein hendeltje dat aan het stuur zit. Erg leuk, met
een groot voertuig wat log reageerd rijden door een land dat je niet kent,
links rijden, slecht spiegelzicht, met de stuurversnelling schakelen en
nog opletten waar we heen gaan.
We moeten nog even naar de achterkant rijden om sneeuwkettingen op te halen.
Tja, je doet het voor je lol hoor dat reizen.
We rijden weg en rijden direct verkeerd. Dat is niet zozeer iemands schuld
maar vooral een gebrek dat door heel nieuw-zeeland consequent is
doorgevoerd.
Ze plaatsen daar ruim van te voren borden. Zo van rechtsaf voor die en die
plaats of die en die plek. Dan ga je rechtsaf en komt er een T-splitsing
, een kruising of wat dan en ook en je raadt het al: Geen enkel bord meer.
Het is een kwestie van alle mogelijke afslagen een keer rijden en je komt
er dan. (soms)
Na even rijden wordt het ons ook duidelijk dat de snelwegen van
Nieuw-Zeeland
ook niet helemaal zijn zoals wij ze kennen. Hetis gewoon een weg die wij
de B wegen noemen. En een B weg is het! Het kronkelt door alles heen en
er staan overal borden met 'temporary 30'. Af en toe lijkt het alsaf de
hele snelweg temporary is. En zo ziet het er ook wel uit. Er wordt wel hard
gewerkt aan de wegen! Tenminste, dat geven de borden aan. Overal staan werk
in uitvoering borden. Ik denk zelf dat alle werkers gewoon de hele tijd
net aan het lunchen waren toen wij er langs reden.
Even kort door de bocht:
We rijden via Kinston, lumsden naar Invercargill via lake wakatiou (geen
idee of dit juist gespeld is. Ik tik het over uit Esther haar logboek dus
ik heb het niet gedaan als het fout is!)
We arriveren uiteindelijk op het fantastiche oord camping 'Lorneville
Holiday
park'. En een holidaypark is het hoor. Een douche, een modderpoeltje en
een stroomaansluiting. Maar eerlijk is eerlijk, het voelt wel prettig om
zelf weer te beslissen waar we heen gaan en wat we gaan doen.
MInder prettig was om te zien dat er toch niet zo goed was schoongemaakt
als dat er was verteld en dus: Toilet schoonmaken, vegen, dweilen, poetsen
en koelksast schoonmaken enzovoort (leuk om te lezen?).
We hebben tevens groot boodschappen kunnen doen en dus eindelijk weer
heerlijk
'eigen' eten (hollands dus). 2 wijn en 3 bier later slapen we en ik pas
er niet niet in. Maar dat is bij alle hostels ook het geval dus maar niet
klagen. STaan kan ik ook niet in Granny hoewel er verteld werd dat mensen
van 2 meter er nog in konden staan. Uiteraard zullen ze wel gelijk hebben
gehad en ben ik gewoon enorm gegroeid door al dat goede Kiwi leven.
We slapen... Over en uit en tot morgen lezers......
18 juli
1 keer vertel ik het ochtendritueel en dan nooit meer. Opletten dus en
herhaal
dit verhaal bij elke dag dat we met de camper reizen. We staan vroeg op.
(ahum) Elke dag dik over de tijd van 10 uur in de ochtend die je moet
vertrekken.
De strijd wie er als eerste gaat douchen begint als ik zoals altijd
verwarming
weer wat hoger zet omdat het anders zo koud je bed uitkomen is. Esther gaat
als eerste douchen en dus kun je even genieten van je privacy (zoals ook
wel eens andersom maar eerlijk is eerlijk meestal ging Esther als eerste).
Botweg houdt het in: Je bed weer opruimen. Alle onderdelen in de bankjes
vouwen. Het deel waar je op ligt weer terugvouwen tot een tafel. Dat is
zeer lastig aangezien alle scharnieren los hangen. Het is een soort
bouwpakket
op wielen dit campertje. wel lekker is het toilet aanwezig in de camper.
Kun je zo je bed uit en hop het toilet in en weer maffen. MInder prettig
is het legen van het toilet. Hierover meer door mijn persoon aangezien bij
vertrek al werd verteld: ' This is a man's job'. Vreemd trouwens dat dat
nog wel bestaat en gezegt mag worden. Als ik 'a womans job' zeg tegen iets
ben ik een vrouwenhater en heb ik de emancipatie strijd gemist.
Na dit ritueel maken we de camper schoon, vullen het water weer aan in de
camper, gooien ons afval water weg, sluiten de stroom af en rijden weer
verder.
We komen vandaag langs een punt in het zuiden. Genaamd Bluff. Dit is een
prachtig bordje waarop staat dat je echt helemaal op het zuidelijkste puntje
bent. WAt doe je dan? Rennen met z'n 2. 1 neemt een foto van de ander bij
het bord en weer hard door rijden. Check, je bent er geweest, foto is binnen
... Gas!
We rijden door een plaatsje genaamd Riverton en eten daar even in onze
camper.
Heerlijke bonen in saus op brood met eieren.(engels ten top)
In Anau gaan we uiteindelijk slapen. Nadat we wat hebben proberen te
vinden......
We vinden uiteindelijk, een oud vies mannetje in een stacaravan die kucht
en hoest alsof hij elk moment kan overlijden. Maargoed het gras zag er goed
uit en de stroomaansluiting was in orde. We konden er zelfs enorm warm
douchen.
Een unieke gebeurtenis. ER liep ook een vies klein hondje rond die nog
een prachtig kado voor ons in gedachte had.
En weer: koken, lezen en slapen..... (het leven van de avonturier).
we hebben er nog wel aan gedacht om wat te gaan doen. maarja, als je zelfs
in het plaatsje een zaklamp nodig hebt om te zien waar je heen loopt dan,
tja, is er niets te doen.
en dat was weer een verhaal van dikkie dik. Snaveltjes toe en morgen gezond
weer op (3 dingen door elkaar... Welke 3 is de vraag van de week...!?)
19 juli
Na 'het ochtend ritueel'. Zie hiervoor 18 juli maken we ons klaar voor
vertrek.
Ik sluit de stroom af en rol de stroomkabel op. Als plots een mij vies
voorkomend
geurtje door mijn steeds langer wordende neusharen sluipt (bijna 30 he).
Er zitten wat bruine spetters op de kabel en wat blijkt. Het vieze hondje
heeft gepoept op onze kabels. De geur doet me letterlijk bijna kokhalzen
en we maken met water uit de emmer de kabel schoon. WE is richard en het
hondje. Nadat ik mijn handen heb gewassen kruipen we in de camper en willen
vertrekken. WE rijden weg en na enkele meters kruipt die nare geur nogsteeds
door mijn neusharen. WAt een rotgeur toch. Het zit vast in me kop... Of
aan me broek. Bruine spetters op me broek doen me direct stoppen, ik spring
eruit en vouw de broek zo op dat er geen poep meer ergens kan komen, na
een goede check op poep doe ik een nieuwe schone broek aan. Een altijd weer
prettige ervaring op reis. Handen weer wassen enzo (maar niet zo spannend
om te melden denk ik).
We rijden door ( ik dwaalde wat af met het tikken denk ik.... Frustraties
komen weer terug als je tikt en hebben een soort van '.ljsflafaaf' waarde.
Ik weet niet welke waarde maar het heeft er wel 1) en gaan naar Lake
monowai.
We lopen daar door het bos en het is redelijk sprookjesachtig. Overal is
mos. het ziet eruit als een elvenbos. NOg nooit een gezien maar als er elven
bestonden dan zouden ze hier zitten. En dat weet ik zeker dus geen
slimkeesvragen
mailen aub.
Terwijl we door het bos lopen naar het meer en dan zien we een regenboog.
Terwijl we naar de regenboog kijken zie ik voor het eerst het begin van
een regenboog. Voor onze neus is het begin van de regenboog. Goudkoorts
maakt ons gek maar helaas we kunnen er niet komen en dus geen geld kist
van de kabouter. De regenboog begint voor onze ogen uit het meer. Raar
gezicht.
We rijden weer door en worden verrast door de slimste diersoort op deze
aardbol. honderden schapen die braaf voor ons uit hobbelen achter elkaar
aan over de weg. Er sprint een hond heen en weer en een man op een tractor
roept wat commando's naar 2 honden.
We rijden rustig op de schapen af. Nadat de man ons het gebruikelijke mooi
weer verhaal heeft gegeven mogen we erlangs. De hond krijgt wat commando's
en vliegt er links keer op keer omheen. De schapen maken een pad aan de
linkerkant vrij op sterk aandringen van de hond. Het is een mooi gezicht
om die beesten zo bezig te zien.
We rijden erlangs en gaan onze zoveelste waterval bekijken. Het is een hele
mooie waterval maar eerlijk gezegt begint dat te vervelen. We rijden dus
weer door.
Uiteindelijk slapen we in Anau. En er is zoals later wel zou blijken weer
geen reet te doen in de keurige christen dorpjes van Nieuw zeeland. Als
de zon ondergaat doet niemand het licht aan. Geen biljartzaal, geen cafe
helemaal niets. Een prachtig oord omte wonen als je 190 bent.
20 juli
Dagje Anau aangedaan. Zoals al gezegt heel wat minder stad dan gedacht.
Wel lekkere soep gemaakt. Jaja, je dag wordt simpel dan.
Even de camper geparkeerd bij Lake te Anau om vanuit je raam bij het eten
een mooit uitzicht te hebben over een meertje. Heel leuk, heel leuk.
Slaapritueel......
21 juli
Vandaag gaan we naar Milfors Sound. We komen dan langs het 'Fjorden
landschap'
van nieuwzeeland. Dit werd een leuk dagje. Als eerste weer rijden en rijden
langs 1 miljard bergen en meertjes en struiken groen. Maar uiteindelijk
klimmen we wel heel erg hoog en hoog en hoog. We zijn duidelijk in het
fjorden
landschap aangekomen.
Na een tocht van op en neer door diverse wegen door het enorme landschap
komen we op een plek waar een aantal bergen zijn te zien. Overal langs deze
bergen stroomt water. Er is ijs te zien op de toppen. Achter ons stroomt
water. Er hangen wolken in het dal. Het is een bijzonder gezicht.
We rijden verder en na een aantal rare bochten en kronkels komen we aan
bij een berg. We klimmen enorm. Onze 'granny' kan het nauwelijks trekken.
Ik vrees dat zelfs zijn 2 niet voldoende is om omhoog te komen. Boven ons
komt een hels oord tevoorschijn. Een enorme rots met een zwart gat erin.
Overal stroomt water en er hangen mistwolken. We rijden rustig verder en
een mannetje geeft met een bord aan dat we rustig moeten rijden. Boven aan
de berg begint geheel onverwachts direct een tunnel. De tunnel ziet eruit
alsof hij is gemaakt door een zeer grote molsoort. De rotswanden kun je
nog gewoon zien en het is helemaal donker. De enorme grote lampen in de
verte die op ons af komen maken het de engste tunnel die we ooit hebben
meegemaakt. We komen eruit en stoppen even op een uitkijkpunt. Zeer leuk
weer om te kijken naar de enorme bergen met rivieren. (het komt niet over
als ik het zo tik). Naast ons komen 3 grote vogels aanlopen die erg
vriendelijk
mij aankijken. Brood willen ze natuurlijk. Het blijken Kea's te zijn. Een
soor papegaai met de kop van een gier. Het ziet er raar uit. Ik laat ze
uit mijn handen eten terwijl naast ons de sneeuw duidelijk te zien is. De
dieren wachten hier totdat er touristen komen en stoppen dan hun rustig
uurtje niksen en gaan dan bedelen. Het zijn mooie vogels.
We komen uit bij Milford Sound en maken niet de beroemde boottocht van 200
dollar per persoon maar lopen zelf een rondje. Het is er heel mooi. Enorme
waterval en mooi stukje water. Veel bergen. ERg leuk..Dus wat doe je? Eten
en weer omkeren en terugrijden want..,..... De B-wegen zijn onbegaanbaar
in de winter. Zelfde pad dus weer terug. De tunnel zien we deze keer
aankomen
maar nogsteeds zitten we angstig in de auto totdat het is afgelopen.
Slaapritueel....
22 juli
Start van ochtend ritueel
vandaag een enorme rit gemaakt.........en dus maak ik me er kort vanaf met
de mededeling. Heel mooi, veel groen en erg leuk.
We volgden de southern scenic route en kwamen tegen:
WAipapa Point
, catlins
, rainforest Park
, Matai Falls
, purakaurui Falls
, nugget point (wat een naam niet)
Zeeleeuwen gezien!(furseals) OP een enorme rotspunt staan we te kijken naar
de zee. Overal enorme rotsen en rondvliegende vogels. OP de rotsen zitten
overal zeeleewen en ander gedierte wat daar op kan lijken. Het is een
schitterend
gezicht.
Waanzinnige zonsondergang en slapen in dundin.
start van slaapritueel
wakker worden en discussie hebben hoe het kan dat de zon in het westen onder
gaat. Het kompas geeft het toch aan... raar toch? of zijn we nu zo doM?
23 juli
vandaag reizen we van Dunedin-St. Andrews.
We komen langs DE plek om pinquins (hoe schrijf je dat) te spotten en gaan
er maar aan geloven. Natuurlijk moeten we weer veel later komen dan dat
wij er zijn en zien vervolgens geen pinquins maar wel shags. Een vogel die
de evolutie naar pinquin heeft gemist en dus slecht kan lopen EN slecht
kan vliegen. Maf dier dus.
We slapen in St Andrews tussen de schapen op een camping. AThans een
mannetje
met een gaten pak kwam ons vertellen dat dit een camping was. We zijn de
enige gasten en buiten het geblaat van schapen zien we niks. WEl heel
goedkoop.
ER komt vrijwel direct een kat die de hele nacht door naar binnen wil maar
het niet mag. Hij wacht keurig de hele nacht voor de deur totdat we buiten
komen en samen met ons een rondje door de schapen loopt.
24 juli
Behalve het ochtend ritueel en het slaap ritueel het uitzicht wat we
onderweg
hebben gehad vandaag niks anders gedaan dan rijden van St Andrews naar het
reeds bekende Kaikoura (waar we walvissen hebben gespot).
25 juli
DAgje kaikoura. Gelopen langs de weg en van heel dichtbij zeehonden kunnen
zien in het wild. Als je net je kop boven de rotswandsteekt en de beesten
dus verrast schrikken ze zich rot en het mannetje begint naar je te blaten
en te blazen.Niet te dichtbij komen want ze bijten heel hard staat er op
de borden. Schitterend gezicht om deze dieren te zien leven in deze
prachtige
zee. De kleur van de zee is hier iets van metaal-groen. De dieren te zien
zwemmen in deze zee is geweldig mooi. Ze zijn heel speels. Ze stinken echter
zoals ze ook in de dierentuin doen. Dit is dus een echte geur en er wordt
blijkbaar wel schoongemaakt in de dierentuin. Verder lezen we boeken maar
een boekverslag gaat wat ver in dit reisverslag. Wel moet gezegt worden
dat nieuw-zeeland in de avond het saaiste is wat ik ooit heb meegemaakt.
26 juli
Vandaag gereden van Kaikoura naar picton. Ter info ... We doen boodschappen
in Blenheim. Om 15:00 uur moeten we aanwezig zijn bij de ferry om naar het
noorder eiland te gaan. Het gevoel van organisatie in nieuw-zeeland is weer
zichtbaar. Een enorm electronisch bord zonder info erop en de persoon die
je moet inchecken is niet aanwezig. Helemaal gelopen naar de passagiegs
ingang (zonder voertuig)en er blijkt 4 uur vertraging te zijn! Lekker.......
21:15 vertrekken we eindelijk nadat we al 2 uur met onze camper in een rij
met auto's hebben gestaan. Gelukkig kunnen wij gewoon thee zetten enzo.....
wat we niet doen want we wachten braaf in de autobestuurders kant.
Onderweg lopen we door dit enorm luxe schip. Overal prachtige afwerkingen,
telefooncellen, speelhallen, casino .... noem het maar op. Buiten staat
er zon harde wind dat de deur naar buiten bijna niet open wil. Het is
steenkoud
maar staan toch buiten omdat Esther dan wat minder last heeft van haar
nieuwe
gevoel genaamd zeeziekte.
00:15 aankomst wellington. We rijden weer langs wat borden enkomen dan
uiteindelijk weer bij de bekende t-splitsingen zonder borden maar vinden
dan uitindelijk een camping en gaan slapen. Wat'n dag!
camping lower hut heet t trouwens. Onthouden want het was een knalfeest
.....
27 juli
Vandaag zouden we even wellington bekijken en het werd een leuke dag. WE
rijden door dit gat en overal auto's en parkeerplekken maar nergens iets
waar we zo naar toe kunnen rijdne. In nieuw zeeland worden borden geplaatst
voor mensne die de weg al kennen. Zo van hier nu 4 banen naar rechts om
hier en hier te komen. Te laat dus!
We rijden uiteindelijk een parkeergarage in en ..... BOEM. WAt was dat nou?
Hmm niks te zien. Nogmaar eens dan.... BOEM......Granny was te hoog en dus
zijn we de trotse eigenaar van een deuk in de bovenkant van Granny. Eigen
risico van 800 dollar dus dat is wel balen. Gelukkig bleek op het eind dat
als je niks zegt er ook niks van je rekening gehaald wordt maarja... Vertel
dat maar niet door!
We parkeren de camper (ergens anders) en gaan boeken ruilen. Daar probeert
een mannetje met man en macht een schoftenruil te verdedigen en denkt dat
we het snappen. Hmm dat niet en uiteindelijk komen we tot een ruil. Wat
een moeilijk mannetje zeg en dom dat ie was.
We e-mailen nog even. Heel heel even want e-mail is hier duurder dan naar
Nederland bellen. Ongelofelijk!
We gaan naar een camping en slapen op een camping met een rondlopende hond
genaamd Sam die lekker de hele rest van de dag naast ons heeft gelegen
kijkende
naar het zonnetje.
Ergens in de middag maken we nog gebruik van het het bad van de camping.
WAt al snel hoofdpijn oplevert zo heet is het en we starten het bekende
avondritueel.
28 juli
VAndaag rijden we van Lowerhut naar Fielding. Meer dan te zeggen dat het
een mooie rit is is er niet.
29 juli
Een dagje op de camping in Fielding. Lezen,lopen en huizen kijken.
30 juli
WE rijden van Feilding naar Turangi (niet fielding dus maar Feilding).
We komen langs een soort ravijn. Ziet er gaaf uut! DAn komen we langs
Tongariro
National Trout Centre waar we kunnen zien hoe de nieuwzeelanders Trout
kweken
in de rivieren. WEl mooi is het kijkglas in de rivier.Zodat je de vissen
in het 'wild' kuntzienn zwemmen door aquariumglas.
We slapen in Turangi CAbin en Holiday park.
31 juli
We zitten nu dus in het vulkanisch gebied en vandaag maken we met Mountain
Air een vlucht boven de vulkanen.
We zien de bevroren meren in de vulkanen, de lavastromen. Hetbetreft de
bergen Mt Longariro, Mt Ngaurhoe met de Tama Lakes (vol rgenwater, erg
blauw)
en Mt Ruapeku- grijs water (Mt = berg ter info).
Graag hadden we willen wandelen via een bekende route naar de vulkanen maar
dat kan niet in de winter. In het bijzonder omdat de man die al 9 jaar in
de winter voor de sneeuwhutten zorgt is afgevoerd met
onderkoelingsverschijnselen
en is bekogeld met stukken ijs door de harde wind.
We slapen in Eivins Lodg par inn Turangi.
|
